We wrześniu 1931 r., inspektor szkolny p. Wacław Skarbimir Laskowski ściągnął z Ostrowca do Sandomierza dh podharcmistrz Lidię Kozikowską (obecnie Kolasową), siostrę dh Konstantego Kozikowskiego, która do ZHP wstąpiła 10 października 1922 r. Przejęła ona obowiązki Komendantki Hufca, będąc jednocześnie nauczycielką w Szkole Powszechnej Nr 2. Jej wkład w rozwój życia harcerskiego w Sandomierzu jest olbrzymi. Kierując Hufcem Żeńskim nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej, przyczyniła się do jego niespotykanego dotąd rozwoju. Wojna nie przerwała jej związku z harcerstwem. Przeszła do konspiracji i organizowała drużyny Szarych Szeregów, a od 1943 r. kierowała Wojskową Służbą Kobiet, włączając do niej najbardziej aktywne harcerki. Po wojnie, w latach 1944-1949 ponownie pełniła funkcję Komendantki Hufca Żeńskiego w Sandomierzu, po czym do 1961 r. prowadziła Szczep Drużyn przy II Liceum Ogólnokształcącym.
Po objęciu komendy nad Hufcem Żeńskim, dh Lidia Kozikowska została członkiem Komendy Chorągwi Kielecko-Radomskiej. Sekretarką Hufca była nadal dh Wanda Plewińska, a od 1932 r. p. Jadwiga Wudzówna.
W dniach 8-19 sierpnia 1934, dh Lidia Kozikowska stanęła na czele wyprawy 9 harcerek do Austrii, Węgier, Czechosłowacji, Jugosławii i Włoch, mającej na celu werbowanie skautów europejskich na zlot do Spały. Ten Jubileuszowy Zlot ZHP odbył się w lipcu 1935 r., a Hufiec Żeński z Sandomierza reprezentowała drużyna zlotowa wraz z jego Komendantką.
Dh Lidia Kozikowska była nieprześcigniona w inspirowaniu i kierowaniu obozami harcerskimi. Zorganizowała je w następujących miejscowościach: Lasach Iłżeckich (2-22. VII. 1930), Lasach Olkuskich (1931). Jabłonka Orawska k/Rabki (1-24. VII. 1932), Iłża (1933), Rabsztyn (lipiec 1934), Spała (1935), Małe Ciche k/Poronina (sierpień 1936), Piwniczna (2-23.VII.1937), Czerwony Dwór k/Wilna (1938), Krzemieniec na Wołyniu (1939).
We wrześniu 1936 r. urzędniczka Komunalnej Kasy Oszczędności, dh Barbara Kwiatkowska, założyła pierwszą w Sandomierzu, żeńską drużynę żeglarską, którą prowadziła do września 1939 r. Do harcerstwa wstąpiła 30 października 1927 r., będąc uczennicą Seminarium Nauczycielskiego i cały czas działała bardzo aktywnie. W czasie wojny była zastępcą Komendantki Szarych Szeregów, za co została aresztowana i osadzona w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu a następnie w Ravensbruck. W dniu 15 maja 1945 r. wróciła do Sandomierza.
Przedwojenne harcerstwo sandomierskie nie było nigdy osamotnione w swoich poczynaniach. Znajdowało opiekę i poparcie szczególnie wśród starszej społeczności miasta. Byli to nauczyciele, księża, rodzice, urzędnicy państwowi i wiele innych osób. Ukoronowaniem tej pomocy stanowiło powołanie w 1923 r. Koła Przyjaciół Harcerstwa w Sandomierzu. Jego inspiratorami byli dh Jerzy Czerwiński i dh Bronisława Kołczykiewicz. Liczyło ono przeszło 100 członków m. in. ks. prałat Andrzej Wyrzykowski (prezes), dh Bronisława Kołczykiewicz (sekretarka), p. Stanisław Lipski - dyrektor Banku (skarbnik), później p. Marian Hejda, p. Stanisław Gliszczyński - starosta, p. Wacław Skarbimir Laskowski - inspektor szkolny, por. Stanisław Rolny, dr Zygmunt Schinzel, dh Konstanty Kozikowski, dh Helena Sakowicz, ks. dr Marian Nowakowski, dh Wanda Plewińska, prof. Tomasz Hadam, prof. Stanisław Jaroń, prof. Jadwiga Tarnawska. Głównym kierunkiem działalności Koła było zabezpieczenie harcerzom środków finansowych na organizację obozów letnich. Członkowie Koła brali udział w zbiórkach i uroczystościach oraz odwiedzali harcerzy na obozach.
Pomoc sandomierskim harcerzom niosły także stacjonujące w mieście jednostki wojskowe: 4 pułk saperów (I. 1920-1930) oraz 2 pułk piechoty legionów (I. 1930-1939). Dowódca tego ostatniego płk Ludwik Delavoix i jego zastępca ppłk Ludwik Czyżewski wspomagali żeńską drużynę żeglarską, przekazując jej bezpłatnie kajaki i inny sprzęt pływający. Wraz z wybuchem II wojny światowej, dynamiczny rozwój życia harcerskiego w Sandomierzu został zahamowany, a na jego odrodzenie trzeba było długo czekać.